Views: 2
Dawno nie widziałam tak smutnej Igi. Zawsze była dla mnie symbolem determinacji, siły i pasji – kimś, kto potrafi podnieść się po każdej porażce i iść dalej z podniesioną głową. Ale tym razem było inaczej. Jej spojrzenie mówiło wszystko – było pełne zawodu, zmęczenia i czegoś, co trudno nazwać… może rezygnacji? To nie była ta sama Iga, która zwykle z ogniem w oczach walczyła o każdy punkt.
Nie chodzi tylko o wynik meczu. Sport jest pełen wzlotów i upadków – to normalne. Ale widząc ją po zakończeniu spotkania, nie dało się nie poczuć smutku razem z nią. Wydawała się przytłoczona nie tylko tym, co wydarzyło się na korcie, ale może też ciężarem oczekiwań, presji, jaką niesie bycie numerem jeden, bycie wzorem dla tylu młodych dziewczyn.
Iga to nie tylko tenisistka – to młoda kobieta, która musi radzić sobie z ogromną odpowiedzialnością, często w świetle reflektorów. Każda łza, każdy gest jest analizowany, oceniany, komentowany. To musi być trudne.
Ale wierzę, że to tylko chwilowe. Każdy mistrz ma momenty słabości. Ważne, by umieć się z nich podnieść. Iga nie raz już udowodniła, że ma w sobie ogromne serce i wolę walki. Może teraz potrzebuje tylko odrobiny czasu, spokoju, żeby na nowo odnaleźć radość z gry i swoją wewnętrzną siłę.
Trzymam za nią kciuki. Bo wiem, że jeszcze nieraz nas zaskoczy – pozytywnie.