Tę fotografię wykonano zaraz po katastrofie w Smoleńsku. Jak Wy to widzicie, co ci dwaj panowie sobie myślą❓ ……… Read more

Fotografia wykonana zaraz po katastrofie smoleńskiej to obraz pełen milczenia, napięcia i bólu – nawet jeśli nie ma na niej płaczu, krzyku czy dramatycznych gestów. Dwaj mężczyźni – być może politycy, wojskowi lub urzędnicy – stoją w pobliżu wraku, otoczeni dymem, błotem, chaosem. Ich twarze są poważne, zamyślone. Każdy z nich zapewne próbuje pojąć ogrom tragedii, która właśnie się wydarzyła.

Można wyobrazić sobie, że pierwszy z nich myśli: „To niemożliwe. Przecież dopiero co z nimi rozmawiałem. Jak to się mogło stać? Co teraz będzie z krajem? Jak powiedzieć to rodzinom, narodowi?”. Jego wzrok wbity jest w ziemię, jakby szukał sensu w bezsensownej katastrofie.

Drugi z kolei może w myślach odtwarzać momenty sprzed tragedii: „Czy wszystko było zgodne z procedurą? Kto zawinił? Czy mogliśmy temu zapobiec? Czy to była tylko seria tragicznych zbiegów okoliczności, czy coś więcej?”. Może już czuje ciężar odpowiedzialności, konieczność działania, raportowania, organizowania.

Obaj milczą, ale w ich spojrzeniach widać coś wspólnego – świadomość, że oto naród stracił elity, rodziny – bliskich, a oni – kolegów, przyjaciół, ludzi, z którymi wczoraj jeszcze planowali przyszłość.

Zdjęcie to zatrzymuje chwilę, w której kończy się pewien porządek, a zaczyna czas żałoby, pytań i narodowego bólu.

Jak my to widzimy? To nie tylko dokumentacja tragedii, ale symbol chwili, w której historia zawisła w ciszy – a ci dwaj panowie są jej niemymi świadkami.