Views: 424
Na fotografii wykonanej zaraz po katastrofie smoleńskiej widzimy dwóch mężczyzn — ich postawy, spojrzenia, mimika i milczenie opowiadają historię, której słowa nie są w stanie oddać w pełni. Choć nie znamy ich myśli, możemy pokusić się o interpretację ich emocji, a także wyobrazić sobie, co mogło dziać się w ich głowach w tamtym tragicznym momencie.
Pierwszy z nich stoi nieco bokiem, wpatrzony w coś poza kadrem. Jego twarz jest blada, wzrok skupiony, jakby zamrożony w chwili, w której świat stanął w miejscu. Być może myśli: *„Czy to naprawdę się wydarzyło? Czy możliwe jest, że straciliśmy tylu ludzi w jednej chwili?”* W jego oczach maluje się mieszanina niedowierzania, bólu i odpowiedzialności. Może to ktoś z rządu, wojska, służb — ktoś, kto czuje na sobie ciężar tej katastrofy nie tylko jako obywatel, ale też jako człowiek zaangażowany w jej konsekwencje.
Drugi mężczyzna z kolei patrzy w ziemię, jakby szukał odpowiedzi między rozbitymi częściami wraku i popiołem, który dopiero co opadł. Może w jego głowie brzmi jedno pytanie: *„Dlaczego?”* Może właśnie dotarło do niego, że zginęli ludzie, których znał, z którymi pracował, pił kawę, spierał się o politykę. Może też myśli o tym, że historia właśnie się zmienia — na jego oczach. Że Polska już nigdy nie będzie taka sama. Może czuje się malutki wobec ogromu tragedii, jakby sam fakt, że stoi w tym miejscu, był jakimś niezrozumiałym zrządzeniem losu.
Obaj mężczyźni milczą, ale ich ciało mówi za nich. Jednemu lekko drżą dłonie, drugi co chwilę zaciska szczęki. Cisza między nimi nie jest pusta — jest wypełniona krzykiem, który nie może się wydostać. Może chcą coś powiedzieć, ale każde słowo wydaje się zbyt banalne wobec tego, co właśnie się stało. Może rozważają, co będzie dalej — z państwem, z narodem, z ich własnym życiem. Może w tej chwili nie są politykami, wojskowymi ani urzędnikami. Może po prostu są ludźmi — zrozpaczonymi, zagubionymi, przygniecionymi ciszą katastrofy.
Ich myśli mogą być pełne żalu, złości, niepokoju, a może i poczucia winy — nawet jeśli nie zawinili. Katastrofa smoleńska nie była tylko wypadkiem lotniczym. Dla wielu Polaków była momentem przełomowym, symboliczną raną, która podzieliła, ale i zmusiła do refleksji.
Ci dwaj panowie na zdjęciu są symbolem tej refleksji — ich twarze nie krzyczą, ale mówią. Mówią o bólu narodu, o ciszy po stracie, o ciężarze bycia świadkiem historii. W tej jednej chwili, uchwyconej przez aparat, zawarte są tysiące emocji, których nie sposób opisać w pełni, ale które każdy z nas może próbować zrozumieć na swój sposób.