Pod koniec swojej prezydentury zaskoczyła wszystkich. Przez lata postrzegana była jako ostrożna, przewidywalna i unikająca kontrowersji, a jednak w ostatnich tygodniach urzędowania zdecydowała się na kilka odważnych i nieoczekiwanych kroków. Podpisała długo blokowaną ustawę dotyczącą praw obywatelskich, która zwiększała ochronę mniejszości i wzmacniała niezależność sądów. Wystąpiła również z mocnym przemówieniem, w którym otwarcie skrytykowała własną partię za brak odwagi i uległość wobec skrajnych skrzydeł politycznych.
Jej działania wywołały ogromne poruszenie — zarówno wśród zwolenników, jak i przeciwników. Dla jednych była to spóźniona, ale godna pochwały próba naprawienia błędów. Dla innych – zdrada politycznych sojuszy i własnego dziedzictwa. Niezależnie od ocen, jedno jest pewne: nikt nie spodziewał się, że prezydent, która przez większość kadencji unikała ryzyka, zakończy swoją misję z takim impetem. Te ostatnie tygodnie sprawiły, że jej prezydentura zostanie zapamiętana nie tylko przez to, co zrobiła wcześniej, ale przede wszystkim przez to, jak ją zakończyła.