Ta sytuacja, w której nawet recenzent twojej pracy czuje się dla ciebie zawstydzony – uderza inaczej. Nie chodzi już tylko o błędy lub złą ocenę. Chodzi o osiągnięcie poziomu, w którym ktoś, którego zadaniem jest krytyczna i zawodowa ocena, zatrzymuje się, wzdycha i patrzy na ciebie nie z osądem, ale z litością. Możesz to natychmiast wyczuć: niezręczne oczyszczenie gardła, wymuszony uśmiech i niesławne “Więc… porozmawiajmy o twojej pracy”.
Siedzisz tam, próbując się ugotować, udając, że bierzesz to wszystko w kroku, podczas gdy w środku przeżywasz każdą decyzję, która doprowadziła do tego tragicznego poddania. Może zacząłeś poprzedniej nocy. Może całkowicie źle zrozumiałeś to zadanie. Może – bądźmy szczerzy – nie przejmowałeś się wtedy wystarczająco. Ale teraz, siedząc przed kimś, kto bardzo się stara, żeby nie powiedzieć: “O czym myślałeś?”, regr