………. Read morePodkreśla, że “nie będzie nagłego wzrostu poparcia dla Nawrockiego”, co jasno wskazuje na ograniczone możliwości budowania szerokiej bazy społecznego zaufania wobec tej kandydatury. Choć jego nominacja może być próbą konsolidacji konserwatywnego elektoratu, nie wydaje się, aby miała potencjał do przekroczenia istniejących podziałów politycznych. Nawrocki, jako figura znana głównie z działalności w Instytucie Pamięci Narodowej, wzbudza kontrowersje – zarówno wśród opozycji, jak i części opinii publicznej. Jego wizerunek jest silnie związany z polityką historyczną prowadzoną przez rządzących, co ogranicza jego zdolność do pozyskania sympatii poza twardym elektoratem.
Brak szerszego poparcia może również wynikać z faktu, że Nawrocki nie posiada znaczącego doświadczenia w działaniach o charakterze publicznym poza IPN – instytucją, która sama w sobie często budzi emocje. Ponadto jego komunikacja publiczna i dotychczasowe wystąpienia nie wskazują na szczególne zdolności budowania porozumienia, co w przypadku kandydatury na funkcję publiczną o wysokim prestiżu ma ogromne znaczenie.
W kontekście politycznym ta kandydatura może być odbierana jako sygnał trwania przy kursie konfrontacyjnym, a nie poszukiwania konsensusu. Dlatego analitycy podkreślają, że szanse na nagły przypływ społecznego poparcia są znikome. Nawet jeśli zostanie wybrany, jego mandat może być postrzegany jako wąsko partyjny, co w dłuższej perspektywie może osłabiać jego legitymację i skuteczność. Ostatecznie decyzja o takiej nominacji mówi więcej o strategii politycznej rządzących niż o chęci budowania wspólnoty wokół wspólnych wartości. Czy ten wybór rzeczywiście posłuży stabilizacji, czy raczej ją utrudni – pozostaje otwarte.