Matecki wparował na mównicę i zaczął wrzeszczeć. Ton jego głosu przebił się ponad szmer rozmów, budząc natychmiastowe poruszenie na sali. Jego słowa były pełne złości i determinacji – wypowiadał się z pasją, która z jednej strony szokowała, z drugiej nie pozwalała oderwać od niego wzroku. Jego przemowa była gwałtowna, chwilami chaotyczna, ale trudno było jej odmówić siły. Atakował opozycję, media, a także konkretne decyzje rządu, z którymi się nie zgadzał. Nie było miejsca na dyplomację – to był polityczny manifest w najczystszej formie.
Wszyscy zamarli – niektórzy z niedowierzania, inni z dezaprobaty, a jeszcze inni z rosnącego entuzjazmu. W pewnym momencie jego emocjonalny wywód trafił w czułą strunę – w temat, który od miesięcy dzielił parlament. I wtedy, zupełnie niespodziewanie, część posłów wstała. Najpierw kilku, potem coraz więcej. Rozległy się brawa – głośne, zdecydowane, jakby ktoś właśnie przerwał długotrwałe milczenie. Nie wszyscy klaskali. Niektórzy patrzyli z niedowierzaniem, inni z zażenowaniem. Ale scena, która rozgrywała się na sali, była nie do podważenia – Matecki zdołał poruszyć tłum, zdominować debatę i wywołać reakcję.
To nie była zwykła przemowa. To był moment graniczny – pokaz siły, który wyznaczył nowy ton dyskusji w Sejmie. Dla jednych był to spektakl populizmu. Dla innych – głos odwagi. Tak czy inaczej, nikt nie wyszedł z tej sali obojętny.