.Gdyby mi ktoś 30 lat temu powiedział, że będę się dwa razy rozwodził, to bym się popukał w czoło. Wtedy byłem młody, pełen marzeń i przekonany, że miłość wystarczy, by przez całe życie iść razem przez wszystkie burze. Wierzyłem, że ślub to coś nierozerwalnego, a rozwody dotyczą innych, ludzi niedobranych albo nieodpowiedzialnych. Sam uważałem się za dojrzałego, gotowego na wspólne życie i kompromisy. Pierwsze małżeństwo wydawało się idealne – pełne emocji, planów i wspólnych celów. Ale z czasem życie pokazało, że uczucia to nie wszystko. Pojawiły się różnice, rutyna, rozczarowania, aż w końcu doszło do rozwodu.
Drugi raz wchodziłem w związek z większą ostrożnością, ale i nadzieją, że teraz będzie inaczej. Niestety, historia się powtórzyła. Dziś wiem, że nawet najlepsze intencje i uczucia nie gwarantują sukcesu, jeśli brakuje wzajemnego zrozumienia, komunikacji i wspólnych wartości. Patrząc wstecz, nie czuję wstydu ani żalu, raczej pewnego rodzaju dojrzałość i akceptację. Każdy z tych związków czegoś mnie nauczył – o innych i o sobie samym. Może gdyby ktoś mi to wszystko opowiedział wtedy, 30 lat temu, nie uwierzyłbym. Ale życie ma swoje sposoby, by nas uczyć – czasem boleśnie, ale skutecznie.