Papież Leon XIV, choć z pochodzenia nie był Polakiem, przez całe swoje życie wykazywał głębokie przywiązanie do Polski i jej duchowego dziedzictwa. Dorastał w dzielnicy pełnej polskich rodzin, co miało ogromny wpływ na jego kształtowanie się jako człowieka i duchownego. Otoczony polską kulturą, językiem i tradycją katolicką, od najmłodszych lat przesiąkał wartościami bliskimi polskiemu narodowi — miłością do Matki Bożej, oddaniem Kościołowi oraz niezłomną wiarą w trudnych chwilach.
Kluczowym momentem w jego życiu było spotkanie z papieżem Janem Pawłem II — papieżem Polakiem. To wydarzenie odmieniło jego duchową drogę i umocniło powołanie kapłańskie. Spotkanie to nie tylko zainspirowało go do głębszego zaangażowania w życie Kościoła, ale również pozostawiło trwały ślad w jego sercu. Często wspominał papieża Polaka jako swojego duchowego ojca i wzór do naśladowania.
Leon XIV wielokrotnie odwiedzał Polskę, podkreślając swoją więź z narodem, który nazywał „drugim domem”. Promował kult polskich świętych — w szczególności św. Faustyny Kowalskiej i św. Maksymiliana Kolbego. Jako papież, wspierał inicjatywy duszpasterskie w Polsce, angażował się w dialog z młodzieżą i z uznaniem odnosił się do roli Kościoła katolickiego w historii naszego kraju.
Jego pontyfikat, choć krótki, naznaczony był otwartością na Europę Środkowo-Wschodnią, a Polskę darzył szczególną sympatią i troską. W sercach wielu Polaków zapisał się jako przyjaciel naszego narodu — człowiek, który zrozumiał ducha Polski i niósł go dalej w świat.